Είναι φορές που η σιωπή είναι χρυσός, ιδίως όταν νιώθεις ότι τα επιχειρήματα σου θα είναι κατώτερα μιας πολυσήμαντης προσωπικότητας που «δραπέτευσε» ξαφνικά, σιωπηλά, με αξιοπρέπεια αγωνιστή και πριν την ώρα της, από τα εγκόσμια. Διότι τι να πεις για να «αποχαιρετίσεις» με λόγια τον, για περισσότερα από 30 χρόνια, φίλο, συνεργάτη και δάσκαλο Κωστή Κολώτα, που χάσαμε τόσο ξαφνικά και τόσο οδυνηρά;
Ότι υπήρξε ένας αμετανόητος Κύπριος με την αρχέγονη σημασία της ιθαγένειας, ότι παρέμεινε μέχρι τέλους ένας συνεπής και σεμνός θεράπων των γραμμάτων και των τεχνών με τη διαχρονική αξία τ(ον λέξεων, ότι διεκδίκησε, όσο ζούσε, με πείσμα και αυτοθυσία μια ανιδιοτελή προσφορά στο σημερινό μας κόσμο της παρακμής και της διαπλοκής ως ένας πνευματικά και ερευνητικά αναρχικός δημιουργός, «εγκλωβισμένος» μέχρι λατρείας στην πολύπαθη γενέθλια γη του;
Όλα αυτά δεν έχουν, φυσικά, ανάγκη «απολογίας» για τη ζωή και το «θάνατο του ποιητή» (κατά Χειμωνά), ούτε είναι δυνατό να εκφράσουν το μέγεθος της πίκρας και της οδύνης για τον αδόκητο χαμό του σε πλήρη πνευματική διαύγεια, βιολογικό δυναμισμό και σοφό χιούμορ. Κι όμως δεν μπορεί εύκολα κανείς να προσπεράσει την «ενοχή» του από μια τέτοια καταλυτική και ουρανοκατέβατη απώλεια, χωρίς να υπενθυμίσει τις πλουσιοπάροχα συγκεντρωμένες του αρετές, τουλάχιστον ως συνεργάτη, φίλου και συνοδοιπόρου στο δύσβατο μονοπάτι της τέχνης του Θεάτρου, τις διεγερτικά σωρευμένες στο υποσυνείδητο μνήμες από τα εκατοντάδες βράδια που σπαταλήσαμε μαζί ετοιμάζοντας μια αναβίωση - μεταφραστικά και ερμηνευτικά - έργου αρχαίας τραγωδίας ή Αριστοφάνη. Ενοχή η οποία, αν και «εξηγείται» από τη Μπεκετική απαισιοδοξία των ανθρώπινων ορίων μας και του «γεννιόμαστε, άρα φταίμε», όταν καλείται κάποιος σαν εμένα να την εκλογικεύσει, σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Γιατί με τέτοιους «συνοδοιπόρους», όπως ο Κωστής, η διαιώνιση της αγωνίας για μια καλύτερη κοινωνία και μια πληρέστερη εγρήγορση μεθόδων και προτάσεων, ώστε να περάσουν στον απλό θεατή μηνύματα βαθιάς δημοκρατίας και συνειδητοποιημένης αφοσίωσης στις αρχές της αυτογνωσίας και της πνευματικής και σωματικής απελευθέρωσης από κοινωνικά ταμπού και αγοραίες υποκρισίες, ως κατάλοιπα μικροαστικής μόλυνσης, νιώθεις πιο δυνατός, πιο σίγουρος, λιγότερο ευάλωτος! Η εφηβική του προθυμία σε ό,τι εμπεριείχε δυναμική παρέμβαση, η αδιαπραγμάτευτη συμμετοχή του σε ό, τι κουβαλούσε ρίσκο και εύρος καλλιτεχνικού πειραματισμού και η συνεχής του παρουσία σε σεμινάρια, πρόβες και καθετί που συνιστούσε δημιουργική επαφή με τους καλλιτέχνες και τους σπουδαστές του Θεάτρου, υπήρξε παροιμιώδης! [Λίγο πριν το «τέλος», θυμάμαι ένα τηλεφώνημα του στην Αθήνα, όπου κατοικοεδρεύω τα τελευταία χρόνια, για να μου δηλώσει ότι είναι έτοιμος να ταξιδέψει ξανά για να παραλάβει τους σπουδαστές μου που τον λάτρεψαν από προηγούμενες του διαλέξεις γύρω από το αρχαίο δράμα, με θέμα αυτή τη φορά το ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθρο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Δεν πρόλαβε…]
Ο Κωστής Κολώτας έφυγε από κοντά μας, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως η «σκιά» του θα μας προστατεύει πνευματικά στο διηνεκές, αφού, όσο ζούσε, ήταν ένα ολοκληρωμένο εγχειρίδιο λεβεντιάς στις διαπροσωπικές του σχέσεις, ένα τεκμηριωμένο μοντέλο δάσκαλου -φίλου που ζούσε με πάθος καθετί νέο και επαναστατικό, μια μορφή που συνδύαζε την απόλυτη αυστηρότητα του ερευνητή με τον απλεγμάτιστο ερωτισμό του γλεντζέ. Η Κύπρος έχασε, με την απουσία του, ένα Ζορμπά του πνεύματος και της αφοσίωσης σε ένα σκοπό. Ελπίζω, η πόλη που τον γέννησε, που ποτέ δεν την εγκατέλειψε και που την τίμησε πολυεπίπεδα για δεκαετίες, να τού το ανταποδώσει, έστω και με μια μόνιμη υπενθύμιση του ονόματος του σε μια κεντρική της οδό. Άνθρωποι σαν το Κωστή δικαιούνται διαχρονική συντήρηση μνήμης και εκτίμησης! Όσο για τον γράφοντα, νιώθω σαν να έχασα ταυτόχρονα έναν πολύχρονο πιστό φίλο, ένα δάσκαλο ήθους και ύφους υψηλών προδιαγραφών και ένα συνοδοιπόρο στο δύσκολο και μοναξιασμένο δρόμο της καλλιτεχνικής δημιουργίας!
Από το αφιέρωμα στον Κωστή Κολώτα του περιοδικού «Θεατρικά Νέα» του Κυπριακού Κέντρου Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. τεύχος Απριλίου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου