Μ Ι Α ΜΕΓΑΛΗ και σπουδαία παρέα υποδέχεται σήμερα στην αντίπερα όχθη της Αχερουσίας τον αναχωρήσαντα Κωστή τον Κολώτα μας. Είν’ ο Αισχύλος με τον Σοφοκλή, τον Ευρυπίδη και τον Αριστοφάνη. Είν’ ο Θουκυδίδης με τον Ηρόδοτο. Και τον παππούλη τον Όμηρο. Ο Ισοκράτης, με τον Δημοσθένη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Συμπόσιον χαρμόσυνου καλωσορίσματος ετοίμασαν. Για έναν ξεχωριστό, δικό τους. Τόσα και τόσα χρόνια, ηδονικά παιδευόταν και εύχαρις παίδευε με τη δική τους αθάνατη παίδευση. Στη λεπτουργική απόλαυση του προαιώνιου αριστουργήματος της τελειότερης γλώσσας και του πιο εκλεπτυσμένου οικουμενικού πνεύματος της αειθαλούς σοφίας και πολιτισμού. Μα δεν ήταν μόνο η αναζήτηση της ετυμολογίας, τα περίπλοκα δρομολόγια του συντακτικού, οι ευφυείς μεταφράσεις στα καταλληλότερα σημερινά, ανάλογης ενέργειας και ειρμού. Δεν ήταν μόνο η ακριβής εξιχνίαση και πιστή απόδοση του νοήματος. Ήταν, προπάντων, η ενσάρκωσή του. Προσωπική στάση ζωής. Και τρόπος βίου. Εξ ου και Δάσκαλος, με δέλτα κεφαλαίο ο Κωστής ο Κολώτας. Για, κατά παρασάγγας, περισσότερους, από όσοι ευτύχησαν μαθητές και μαθήτριες να τον έχουν στην έδρα. Και απ’ όσοι τις μεταφράσεις του αποστήθιζαν, για να τις ανεβάζουν στα θέατρα.
Σ Α Ν ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ παιδάκι για μια τόση δα, εκπληκτική δε, καινούργια του ανακάλυψη: Στα Κοιλίνια της Πάφου, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, με την υπέργηρη γιαγιούλα που τού 'λεγε για τον γέρο της πως «ήρτεν που το περβόλιν λυχναφής τζι εκάτσαμεν να φάμεν». Και τρελάθηκε απ’ τη χαρά του ο Κωστής, πώς επιβίωσε στην κυπριακή διάλεκτο, μετά από δυόμιση χιλιάδες χρόνια, ως επιρρηματικό κατηγορούμενο «λυχναφής», το «περί λύχνων αφάς» (την ώρα π’ ανάβουμε τους λύχνους) που έγραφε στο VII-215 της Ιστορίης του ο Ηρόδοτος! Κι ύστερα αποφαινόταν πώς, πράγματι, ίσως δεν έδωσαν, ούτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ούτε ο Ι. Θ. Κακριδής, ούτ’ ο Α. Σ. Βλάχος κι οι λοιποί μεταφραστές του Θουκυδίδη, την πρέπουσα ενεργητικότατη δημοκρατική σημασία στο ρήμα «πολιτεύουσιν» του Β-46 στον Περικλέους Επιτάφιο…
Σ Τ Ο Ν ΙΕΡΟ ναό της Αγίας Τριάδος, στις 13.30, κατευοδώνει σήμερα η Λεμεσός, όν ευτύχησε να έχει καλόν και χρηστόν δημότη της. Κι η αγάπη πάντων και πασών, συμπαράσταση και παρηγοριά για τους τεθλιμμένους οικείους του, στο δεύτε τελευταίον ασπασμόν τω ηγαπημένω. Που μεταβαίνει σε Χώρα Ζώντων και σ’ Ευφραινομένων Κατοικία. Όπου το αρχαίον κάλλος αναμορφώσασθαι, με τον γλυκασμό της του Χριστού ωραιότητος.
Καλόν Παράδεισο Κωστή Κολώτα. Θα μας λείψεις πολύ κι εμάς, Δάσκαλε.
Εφημερίδα Σημερινή 16 Μαρτίου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου