Σε κάθε εποχή, λοιπόν, η μάνα τιμήθηκε, υμνήθηκε, μα πάνω από όλα αγαπήθηκε. Και της αξίζουν και τιμές, και ύμνοι και αγάπη. Μια αγάπη που είναι μια ελάχιστη επιστροφή της αγάπης που πρώτη αυτή δίνει στον άνθρωπο όταν πρωτοέλθει στη γη. Κι ακόμα, πριν γεννηθεί, μόλις κυοφορηθεί.
Η μάνα που, δυστυχώς, ενώ πέρασαν τόσοι αιώνες, δεν έπαψε ακόμα να πονάει, να υποφέρει για τα παιδιά της.
Την είδαμε πριν λίγες μέρες εκεί στο Ιράκ, να τρέχει με καταματωμένο παιδί της στην αγκαλιά, κτυπημένη από την ωμή βία. Ας στρέψουμε την προσοχή μας εφέτος σε κείνη τη τραγική μάνα του Ιρακινού παιδιού, εκείνου με τα δυο κομμένα χέρια και το καμένο κορμάκι.
Κι ας στρέψουμε τη προσοχή μας, εδώ στον τόπο μας, στην μάνα του αγνοούμενου, που 30 χρόνια περιμένει ένα μήνυμα για το χαμένο παιδί της.
Κι ακόμα ας σκεφτούμε την μάνα του έφηβου ή του νέου, που μια διεθνής εγκληματική οργάνωση, τον έριξε στη θανάσιμη συνήθεια των ναρκωτικών.
Σ΄ όλες τις εποχές, ότι κακό κι αν ξεσπούσε στη ανθρωπότητα ή σε ένα κράτος, σε μια κοινωνία ή σε μια οικογένεια, μια θεομηνία ή μια αρρώστια, ο πόλεμος ή το έγκλημα, η μάνα ήταν το πιο τραγικό θύμα.
Ο Ελληνισμός όπως είπα πριν, από τα πανάρχαια χρόνια θεοποίησε ή αγιοποίησε, ύμνησε, τίμησε και αγάπησε αυτή τη μορφή μάνας. Το αποκορύφωμα, βέβαια, είναι η μορφή της παναγίας, που είναι το πιο ιερό, και το πιο αγαπημένο πρόσωπο της Ορθοδοξίας.
Καρδιά της Μάνας
Του Ζαν Ρισπέν- Μετάφραση Άγγελου Βλάχου
Ένα παιδί , μοναχοπαίδι, αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη
- δεν αγαπώ, του λέει, εγώ παιδιά
- μα αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά,
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου…
Τρέχει ο γιος τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει
Μα σκοντάφτει και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
Και την ακούν να κλαίει και να μιλάει…
Μιλάει η καρδιά της μάνας στο παιδί και λέει:
«εχτύπησες αγόρι μου»;
Και κλαίει….
Εκπομπή Δευτέρα 12 Μαΐου 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου