Λέγαμε, λοιπόν, πως εδώ κοντά μας άνθισαν πολιτισμοί πανάρχαιοι, όπως ο Αιγυπτιακός, που πρέπει να τους γνωρίσουμε, γιατί άφησαν θαυμαστά δημιουργήματα αλλά και γιατί επέδρασαν στο δικό μας πολιτισμό και σ’ αυτό που είμαστε. Και δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε ή να χάσουμε ούτε εμείς ούτε ο αξεπέραστος ελληνικός πολιτισμός, αν παραδεχθούμε το μεγαλείο των πολιτισμών αυτών και την οφειλή μας σ΄ αυτούς. Κι ακόμα λέγαμε πως η γνώση αυτή θα μας βοηθήσει να πάμε πολιτισμικά αρματωμένοι στο χωνευτήρι της Ευρώπης, όπου παρατηρείται μια τάση, μια έντονη τάση, να περιορισθεί και η ιστορία της, αλλά και η γεωγραφική της έκταση. Πριν λίγα χρόνια είχε γραφεί μια ιστορία της Ευρώπης που προοριζόταν να αποτελέσει πρότυπο για συγγραφή παρόμοιων βιβλίων ιστορίας από τις χώρες μέλη. Η ιστορία λοιπόν εκείνη άρχιζε από το 800 μ. Χρ., από τα χρόνια της ιδρύσεως της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου. Καμιά αναφορά δε γινόταν στη συμβολή του Ελληνικού πνεύματος και του Ελληνικού πολιτισμού στη διαμόρφωση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και βέβαια ούτε λόγος για επιδράσεις και δάνεια από την Ανατολή.
Ακόμα και γεωγραφικώς η Ελλάδα και γενικά τα Βαλκάνια τοποθετούνται έξω από τον γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης. Χαρακτηριστικό είναι πως ακόμα και για τη Νότιο Ιταλία και τη Σικελία υπάρχει έντονη άποψη να παραμείνουν εκτός της Ευρωπαϊκής πολιτιστικής παραδόσεως, γιατί για αιώνες κυριαρχούσε εκεί το Ελληνικό στοιχείο!
Αλλά και στο σχεδιαζόμενο Ευρωπαϊκό Μουσείο έμενε εκτός ο Ελληνικός πολιτισμός ως Ανατολικός και μη Ευρωπαϊκός. Η αντίδραση της Ελλάδος ματαίωσε προσωρινά τα σχέδια, που είναι βέβαιο ότι κάποτε θα επανέλθουν.
Καλά είναι να γνωρίζουμε αυτές τις ιδέες κι αυτές τις τάσεις, ιδιαίτερα όσοι παθιάζονται με την, αναπόφευκτη ίσως, ένταξή μας στην Ευρώπη. Και μπροστά στον πολιτιστικό και πολιτικό ρατσισμό (αφήνω τον οικονομικό στραγγαλισμό) των κεντροευρωπαίων, είναι ανάγκη, επαναλαμβάνω, να αρματωθούμε πολιτισμικά, να γνωρίσουμε αυτό που είμαστε. Κι είμαστε αυτό που έγραψε ο μεγάλος Αλεξανδρινός, ο Καβάφης, σε ένα ποίημά του:
«Ας την παραδεχθούμε την αλήθεια πια.
Είμεθα έλληνες κι εμείς, τι άλλο είμεθα.
Αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις της Ασίας....
Το αίμα της Συρίας και της Αιγύπτου/ που ρέει στις φλέβες μας να μην ντραπούμε,
να το τιμήσουμε και να το καυχηθούμε...»
(Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ 13 Νοεμβρίου 2000)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου