Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΩΣΤΗΣ ΚΟΛΩΤΑΣ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ





Σάββατο 8 Μαΐου 2010

«...προεπιβουλεύειν μάλλον ή αντεπιβουλεύειν»


Φαντάζομαι έχετε δει εκείνο το γλυπτό σύμπλεγμα με τα τρία πιθηκάκια. Το ένα σκεπάζει με τα χέρια τα μάτια του, το άλλο τα αυτιά του, το άλλο το στόμα του. Το πρώτο είναι σαν να θέλει να πει ‘δεν είδα τίποτα’, το δεύτερο ‘δεν άκουσα τίποτα’, το τρίτο ‘δεν είπα τίποτα’. Αυτή την εικόνα μου θύμισαν οι αρμόδιοι όταν ξέσπασε ο σάλος για το θέμα των Αγγλικών κεραιών. Όλοι προσπαθούσαν με μασημένα λόγια, όπως το παιδάκι που το έπιασαν να ατακτεί: μα δε λέω ψέματα, τελευταία το έμαθα. Δεν με κατατόπισαν οι υφιστάμενοί μου, γιατί δεν το θεώρησαν σοβαρό για να με κατατοπίσουν. Γενικά δεν είδα, δεν άκουσα, δεν είπα τίποτα. Μια στάση που προκαλεί λύπη, μαράζι, και οδηγεί σε θλιβερές σκέψεις.
Κάπου διαβάζουμε στον πρόγονο όλων των ιστορικών κι όλων των πολιτικών αναλυτών του κόσμου, τον Θουκυδίδη: «…προεπιβουλεύειν μάλλον ή αντεπιβουλεύειν», που σημαίνει να προβλέπουμε και να προλαμβάνουμε τα σχέδια των άλλων, των αντιπάλων, παρά να προσπαθούμε εκ των υστέρων να τα ματαιώσουμε. Αυτός είναι και ο χρυσούς κανόνας ή, αν προτιμάτε, ο μπούσουλας των ηγετών ενός λαού, ιδιαίτερα σε καταστάσεις πολέμου, σε στιγμές κρίσεως, σε καταστάσεις πολιορκίας, σαν αυτές που πέρασε ο τόπος μας τις τελευταίες δεκαετίες. Στην κατάσταση πολιορκίας που βρίσκεται σήμερα.
Κι όμως συμβαίνουν συνεχώς πράγματα που δεν τα βλέπουμε, δεν τα ακούμε, δεν τα λέμε, ή μάλλον δεν θέλουμε να τα δούμε, δεν θέλουμε να τα ακούσουμε και δεν θέλουμε να αντιδράσουμε έντονα (είμαστε καλά παιδιά!) και στην κατάλληλη στιγμή. Δεν λέμε όπου και όταν πρέπει τον καίριο λόγο και δεν προβαίνουμε στην καίρια πράξη. Και τρέχουμε εκ των υστέρων πίσω από τα γεγονότα και προσπαθούμε να ματαιώσουμε τα τετελεσμένα. (Κάποιοι λένε για το ζήτημα μας ότι είναι μια θλιβερή ιστορία χαμένων ευκαιριών. Μάλλον είναι μια άφρων σειρά τετελεσμένων τα οποία δεν είχαμε την οξυδέρκεια και την πολιτική διορατικότητα ώστε να τα δούμε πριν τελεσθούν και να τα προλάβουμε…)
Και αναθεματίζουμε μετά και λιθοβολούμε τους ‘ανεύθυνους’ ή αυτούς που δρουν καταστροφικά. Όταν όμως οι ‘υπεύθυνοι’ δεν δρουν όταν πρέπει και όπως πρέπει, τότε αφήνουν το πεδίον δράσης ελεύθερο στους ‘ανεύθυνους’. Κι αντί αυτοί οι υπεύθυνοι να δώσουν λόγο για την ολιγωρία και τις παραλείψεις τους, αθωώνουν τον εαυτό τους και μεταθέτουν το θέμα σε λεκτικούς ακροβατισμούς και σε επιθέσεις κατά των ανευθύνων. Μέχρι το επόμενο τετελεσμένο.
«Προεπιβουλεύειν μάλλον ή αντεπιβουλεύειν», φωνάζει ο Θουκυδίδης. Να προλαμβάνουμε τις σκέψεις και τα σχέδια των άλλων, παρά να προσπαθούμε εκ των υστέρων να τα ματαιώσουμε. Αλλά ποιος τον ακούει, δύσμοιρη Κύπρος;

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ  ΙΟΥΛΙΟΣ 2004 (Αλλά τόσο επίκαιρο...!)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου