Η λυτρωτική φυγή

Άρχισε ήδη κι όσο πάει εντείνεται το κύμα εξόδου από τις πόλεις και από την Κύπρο. Άλλος πιο κοντά, άλλος πιο μακριά, θα αφήσει πίσω του προσωρινά αυτό στο οποίο όλο το χρόνο είναι δεμένος και θα δραπετεύσει, όπως τον φυλακισμένο ή τον αιχμάλωτο, που μόνη του έγνοια είναι πώς θα βγει από τη φυλακή του, πώς θα φύγει από την αιχμαλωσία του. Έτσι, έμμεσα, παραδεχόμαστε πως φτιάξαμε μια φυλακή, ένα στρατόπεδο αιχμαλωσίας, μέσα στο οποίο ζούμε όλο το χρόνο. Και μόνη μας παρηγοριά είναι η δραπέτευση του καλοκαιριού. Όμως κάποτε οι διακοπές ήταν μια φυγή. Κάποτε, πριν όχι πολλά χρόνια, όταν έμπαινες στο καράβι για ένα ταξίδι στο εξωτερικό ή στο αυτοκίνητο, σπάνια το δικό σου, το πιο σύνηθες σε ένα λεωφορείο της γραμμής, για ένα εσωτερικό ταξίδι. Κι άφηνες πράγματι πίσω σου ό,τι σε κούραζε, ό,τι καλούπωνε τη ζωή σου σε μια σειρά από πράξεις και κινήσεις και λόγια, που μονότονα και κουραστικά επαναλαμβάνονταν. Και πήγαινες πράγματι σε ένα άλλο περιβάλλον, σε έναν άλλο κόσμο.
Όμως, σήμερα, η εξομοίωση και η ισοπέδωση των τρόπων ζωής έκαναν τον ένα τόπο να μοιάζει μονότονα με τον άλλο, κι από την άλλη η νέα τεχνολογία, έκανε ώστε να μας ακολουθούν παντού όλα εκείνα που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας φεύγοντας. Στα περισσότερα μέρη που πηγαίνουν οι πιο πολλοί για να ξεφύγουν, θα συναντήσουν τα ίδια ξενοδοχεία, τις ίδιες πολύβουες παραλίες, την ίδια ηχορύπανση των μπαρ και των δισκοθηκών, τα ίδια διεθνή ‘φαστφουτάδια’ και αναψυκτικά και ποτά, τους ίδιους δρόμους, λίγο-πολύ τους ίδιους ανθρώπους. Κι ανοίγοντας την τηλεόραση το βράδυ θα δούνε τις ίδιες ειδήσεις, αλλά και τον τόπο τους, τον τόπο που άφησαν φεύγοντας. Και το τελευταίο βάσανο που εκουσίως φορτωθήκαμε και το κουβαλάμε μαζί μας: το κινητό τηλέφωνο. Το κουβαλάμε παντού και μαζί του κουβαλάμε και ό,τι θελήσαμε να αφήσουμε με τη φυγή μας.
Είμαστε παγιδευμένοι, αγαπητοί αναγνώστες, στον κόσμο που δημιουργήσαμε, κι είναι δύσκολο να φύγουμε από αυτόν. Όπου πάμε μας ακολουθεί, όπως η πόλη ακολουθούσε τον Καβάφη. Μόνη διέξοδος και έξοδος, είναι η εσωτερική φυγή, να φύγουμε μέσα μας. Κι αυτό δε θα μας το δώσουν ούτε τα πολυτελή ξενοδοχεία, ούτε τα κοσμικά κέντρα, ούτε τα κοσμοπολίτικα νησιά κι οι μεγάλες πρωτεύουσες. Αυτή τη φυγή, την ανανεωτική φυγή θα την πετύχουμε αν στραφούμε στον εαυτό μας, και μείνουμε για λίγες μέρες οι δυο μας, αν τον προσέξουμε και κουβεντιάσουμε, επί τέλους, μαζί του. Τότε θα δούμε πόσο αποξενωθήκαμε από τον εαυτό μας. Και πόσο η ζωή μας έχει γίνει ‘σαν μια ξένη φορτική’, για να θυμηθούμε πάλι τον Αλεξανδρινό. Και θα διαπιστώσουμε πόσο αυτή η επιστροφή στον εαυτό μας μάς λυτρώνει και μας ζωογονεί. Είναι μια λυτρωτική φυγή.

(Απο την τακτική του στήλη στον Φιλελεύθερο)